Ik ben een GewEItje.

Ik ben ontstaan door twee duimpotjes van klei aan elkaar te verbinden.
Daarna zijn langzaam mijn unieke hoorns gevormd.
Ik heb wel gaatjes in mijn hoofd nodig, zodat mijn binnenkant en hoorns lucht kunnen krijgen. Zo kan er geen enorme druk opbouwen als ik verhit raak in mijn eerste heling in de oven.

Als ik die gaatjes bij mijn creatie niet gekregen heb, kan ik een hoorn verliezen, maar dat hoeft niet. Ik kan een hoop hebben.
We lijken allemaal hetzelfde, maar ik ben echt uniek.
Mijn karakter, het lijnenspel, mijn leven ontstaat in de tweede verhitting. Vanuit extreme reductie, waar letterlijk en figuurlijk alle zuurstof, lucht uit me onttrokken wordt, ontsta ik echt.

Mijn hitte veroorzaakt brand. Vanuit dit vuur kan ik uit mijn as herrijzen.
Ik word opnieuw geboren.
Hier herinner ik me mijn karakter en kwaliteiten. Hier kan blijken of ik klaar ben om mijn hoorns te dragen en mezelf aan jou te laten zien.

Soms verlies ik een hoorn, omdat er geen lucht vrij kan stromen.
Soms verlies ik een hoorn door tegenslag.
Soms laat ik een hoorn achter, omdat ik nog niet klaar ben om ze allebei te dragen.
Soms laat ik ze allebei nog even liggen.

Om ze te kunnen dragen kan wat hulp van buitenaf nodig zijn, dat vind ik niet erg. Ik kan niet alles helemaal alleen. Net als op mezelf staan, dat vraagt balans en daar ben ik eigenlijk niet voor gemaakt. Ik ben gemaakt voor het vol&ledig streven ernaar.

Tot die tijd dat ik besef dat mijn echte essentie en balans van binnen zit, in mijn gouden kern, helpt mijn nest om mij te dragen. Een veilige plek die door het leven hier en daar een takje zal verliezen.  Mijn veilige plek kan zich naar mij en mijn omgeving vormen
zodat het elke keer past.

Zullen we een verbinding aangaan, waarin we ons in elkaar kunnen verdiepen?
Wij is ik en ik ben een Ge-wei.


Ik ben Bamb-EI.
Mijn hoorn rechts mist een stukje, maar dat past bij mij. Daar ben ik trots op!
Ik ben Ram-EI.
Ik ben in de hitte van de strijd mijn linker hoorn verloren.
Ik zie hem liggen en vraag me af of hij nog past...
Back to Top