Exact een volle maan verder, neem ik in de ochtend een foto van mijn beeld.
Zij heeft haar hoofd verloren en heeft behalve haar ogen geen neus en mond meer op haar gezicht.
Haar armen liggen in stukjes om haar heen waardoor het juist lijkt alsof ze zichzelf omarmt.
Is ze gevloerd of verder geaard?
Kijkt ze verslagen of vredig en hoopvol, wellicht zelfs vol vertrouwen...
Haar armen liggen in stukjes om haar heen waardoor het juist lijkt alsof ze zichzelf omarmt.
Is ze gevloerd of verder geaard?
Kijkt ze verslagen of vredig en hoopvol, wellicht zelfs vol vertrouwen...
Het ziet er indrukwekkend uit.
Wat valt op?
Wat valt op?
Ik laat het beeld rustig verder op me inwerken.
Ik schrijf er nu bij;
Ik beloop de uitdagende weg van inwijding van zelfkennis en zelfinzicht.
Ik overwin stap voor stap mijn angsten.
Ik laat de muren die ik om me heen heb gebouwd los, en wordt meer kwetsbaar.
Ik herken en accepteer mijn ego, waardoor er direct een keuze is om blokkades op te kunnen heffen.
Ik omarm haar als mijn bescherming met goede intenties, een positieve kracht.
Ik drijf mijn duivels uit en laat de leemtes opvullen met onvoorwaardelijke liefde.
Ik ben overvloed.
Ik ben open.
Ik geef en ontvang.
Ik ben evenwicht.
Ik ben onvoorwaardelijke liefde.
Ik ben.
Ik overwin stap voor stap mijn angsten.
Ik laat de muren die ik om me heen heb gebouwd los, en wordt meer kwetsbaar.
Ik herken en accepteer mijn ego, waardoor er direct een keuze is om blokkades op te kunnen heffen.
Ik omarm haar als mijn bescherming met goede intenties, een positieve kracht.
Ik drijf mijn duivels uit en laat de leemtes opvullen met onvoorwaardelijke liefde.
Ik ben overvloed.
Ik ben open.
Ik geef en ontvang.
Ik ben evenwicht.
Ik ben onvoorwaardelijke liefde.
Ik ben.